南昌--江西频道--人民网

Bob Dylan
P? scenen i Toronto, april 1980
F?dd	24. mai 1941 (84 ?r) Duluth i Minnesota i USA
F?destad	Duluth i Minnesota
F?denamn	Robert Allen Zimmerman
Alias	Elston Gunnn, Tedham Porterhouse, Blind Boy Grunt, Lucky Wilbury/Boo Wilbury, Elmer Johnson, Sergei Petrov, Jack Frost, Jack Fate, Robert Milkwood Thomas
Opphav	USA
Aktiv	1959 til i dag
Sjanger	Rock, folk, folkrock, blues, country, gospel
Instrument	Vokal, gitar, munnspel, keyboard, bass
Stemmetype	baryton
Tilknytte artistar	The Band, Traveling Wilburys, Grateful Dead, Tom Petty & the Heartbreakers
Plateselskap	Columbia, Asylum
Verka som	L?tskrivar, musikar, forfattar, poet, filmmanuskriptforfattar, platepratar
Mor	Beatrice Stone
Far	Abram Zimmerman
Gift med	Sara Dylan, Carolyn Dennis
Sambuar med	Echo Helstrom, Suze Rotolo, Joan Baez
Born	Jesse Dylan, Jakob Dylan
Prisar	National Medal of Arts, Presidentens fridomsmedalje, Grammy Lifetime Achievement Award, Fyrsten av Asturias' pris for kunst, Rock and Roll Hall of Fame, Ridder av ?reslegionen, Oscar for beste sang, Nobelprisen i litteratur, Kennedy Center Honors, ?resdoktor ved Universitetet i St. Andrews, ?resdoktor ved Princeton University, Polar Music Prize, kommand?r av Ordre des Arts et des Lettres, Grammy Award for Album of the Year, Grammy Award for Best Male Rock Vocal Performance, Grammy Award for Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal, Grammy Award for Best Traditional Folk Album, Grammy Award for Best Contemporary Folk Album, Grammy Award for Album of the Year, Grammy Award for Best Male Rock Vocal Performance, Grammy Award for Best Contemporary Folk Album, Grammy Award for Best Solo Rock Vocal Performance, Grammy Award for Best Americana Album, Terence Donovan Award, Pulitzer-prisens s?rskilte hederbevisninger og utmerkelser

百度 四、日本人严格的检查制度工程质量的把控，离不开严格的检查制度。

Bob Dylan (f?dd Robert Allen Zimmerman, 24. mai 1941) er ein amerikansk l?tskrivar, musikar og kunstm?lar som har vore ein av dei viktigaste personane i popverda i over fem ti?r. Dei mest kjende og viktigaste songane hans er fr? 1960-?ra d? han starta som ein motvillig frontmann for samfunnsuroa. Fleire av songane hans, som ?Blowin' in the Wind? og ?The Times They Are a-Changin'? vart temasongar for b?de amerikanske borgarrettsr?rsler og krigsmotstand (s?rleg mot Vietnamkrigen).

Tekstane i dei tidlege songane til Dylan synte p?verknad fr? b?de politikk, samfunn, filosofi og litteratur. Tekstane trassa dei eksisterande vedtekne formene for korleis tekstane i popmusikk skulle vere og appellerte stort til den bl?mande motkulturen. Samstundes som han utvida og personifiserte sjangrar, utforska han òg mange tradisjonelle amerikanske sjangrar, fr? folkemusikk, blues og country, til gospel, rock and roll og rockabilly til engelsk, skotsk og irsk folkemusikk og til og med jazz og swing.

Dylan spelar gitar, piano og munnspel. Han har hatt med seg mange forskjellige musikarar og har turnert jamt og trutt sidan slutten av 1980-?ra. Det han har oppn?dd som plateartist og musikar har vore sentralt i karrieren hans, men det er likevel l?tskrivinga hans han vert aller mest hugsa for.

Han har f?tt mange prisar gjennom ?ra, som Grammy, Golden Globe og Oscar, han er innlemma i Rock and Roll Hall of Fame, Nashville Songwriters Hall of Fame og Songwriters Hall of Fame. Juryen for Pulitzerprisen i 2008 gav han ein spesialpris for det dei kalla den inng?ande p?verknaden hans p? popmusikken og amerikansk kultur ved ?lyriske komposisjonar med usedvanlig poetisk kraft?. I 2016 vart Dylan tildelt Nobelprisen i litteratur.

Liv og karriere

Dei f?rste ?ra

Robert Allen Zimmerman (hebraisk namn Shabtai Zisel ben Avraham) vart f?dd i St. Mary's Hospital den 24. mai 1941 i Duluth i Minnesota, og voks opp her og i Hibbing i Minnesota vest for Lake Superior. Besteforeldra hans p? farssida, Zigman og Anna Zimmerman, emigrerte fr? Odessa i Det russiske imperiet (i dag Ukraina) til USA etter pogromen i 1905. Besteforeldra p? morssida, Benjamin og Lybba Edelstein, var litauiske j?dar som kom til USA i 1902.

Foreldra til Dylan, Abram Zimmerman og Beatrice ?Beatty? Stone, var del av eit lite, tett j?disk samfunn. Robert Zimmerman budde i Duluth til han var seks ?r. Faren vart d? r?ka av polio og familien reiste til heimbyen til mora, Hibbing, der Zimmerman levde resten av barndomen sin. Mykje av barndomen brukte Robert Zimmerman til ? h?yre p? radio, f?rst blues og country fr? stasjonar i Shreveport i Louisiana og seinare til tidleg rock and roll. Han danna fleire band p? vidareg?ande skule: The Shadow Blasters var kortvarige, men det neste bandet, The Golden Chords, varte lenger og spelte popul?re songar av andre artistar. I 1959 s?g han Buddy Holly p? Winter Dance Party-turneen og Zimmerman skreiv at ein av draumane hans var ?? bli med Little Richard?. Same ?ret, med namnet Elston Gunnn ^[sic], spelte han to konsertar med Bobby Vee, der han spelte piano og klappa hender.

Zimmerman flytta til Minneapolis i september 1959 og tok inn p? University of Minnesota. Fokuset p? rock and roll gjekk gradvis over til ei interesse i amerikansk folkemusikk. I 1985 forklarte Dylan kva som tiltrekte han mot folkemusikk: ?Saka med rock and roll for meg er at det ikkje var nok... Det var flotte slagord og drivande rytmar, men songane var ikkje seri?se eller reflekterte livet p? ein realistisk m?te. Eg visste at d? eg tok til med folkemusikk, s? var det noko meir seri?st noko. Songane vart fylt med meir h?pl?yse, meir sorgmod, meir trimuf, meir tru i det overnaturlege, mykje djupare kjensler.? Like etter byrja han ? spele p? 10 O'clock Scholar, ein kafe eit par blokker fr? universitetsomr?de og vart aktivt ein del av det lokale folkemusikkmilj?et Dinkytown.

I Dinkytown-dagane starta Zimmerman ? introdusere seg sj?lv som ?Bob Dylan?. I eit intervju i 2004 forklarte Dylan: ?Du vert f?dd, veit du, feil namn, feil foreldre. Slikt skjer veit du. Du kan kalle deg sj?lv det du vil kalle deg sj?lv. Dette er fridomens land.? Chronicles: Volume One, Dylan forklarar i sj?lvbiografien sin at han kjende til dikta til Dylan Thomas.

1960-?ra

New York og platekontrakt

Dylan slutta p? universitetet mot slutten av f?rste ?ret. I januar 1961 flytta han til New York City og h?pte der p? ? f? m?te og spele i lag med det musikalske idolet sitt, Woody Guthrie, som var alvorleg sjuk med Huntingtons sjukdom i Greystone Park Psychiatric Hospital. Guthrie hadde vore ei openberring for Dylan og var den som hadde st?rst p?verknad p? den tidlege Dylan-perioden. Dylan sa seinare om songane til Guthrie at ?du kunne lytte til songane hans og faktisk l?re ? leve livet?. I tillegg til at han vitja Guthrie p? sjukehuset, vart Dylan ven med f?lgjesveinen til Guthrie, Ramblin' Jack Elliott. Det meste av repertoaret til Guthrie vart faktisk kanalisert gjennom Elliott og Dylan hylla Elliott p? Chronicles (2004).

Fr? februar 1961 spelte Dylan p? forskjellige klubbar rundt i Greenwich Village. I september vart han omsider lagt merke til offentleg d? Robert Shelton skreiv ei positiv melding i The New York Times om ein konsert ved Gerde's Folk City. Den same m?naden spelte Dylan munnspel p? det tredjealbumet til visesongaren Carolyn Hester, som var kalla opp etter artisten sj?lv. Talentet hans vart d? oppdaga av produsenten p? albumet, John Hammond. Hammond signerte ein platekontrakt med Dylan for Columbia Records i oktober. Songane p? det f?rste albumet hans p? Columbia, Bob Dylan (1962), bestod av kjende folke-, blues- og gospelsongar i tillegg til to originale songar. Albumet vart ikkje lagt s?rleg merke til og selde berre 5000 eksemplar det f?rste ?ret, akkurat nok til at det ikkje gjekk i tap. I Columbia Records kalla enkelte songaren for ?Hammond's Folly? og f?reslo ? seie opp kontrakten hans. Hammond forsvarte Dylan med alt han hadde og Johnny Cash vart òg ein mektig st?ttespelar. Medan han arbeidde for Columbia spelte Dylan òg inn fleir songar under psevdonymet Blind Boy Grunt, for Broadside Magazine, eit folkemusikkmagasin og plateselskap.

Med Joan Baez under borgarrettsmarsjen mot Washington, 28. august 1963

Dylan gjorde to viktige karrieresteg i august 1962. Han endra offisielt namnet sitt til Robert Dylan og tilsette Albert Grossman som manager. Grossman var manager for Dylan fram til 1970 og var kjend for b?de stundom vere konfronterande og for ? vere s?rs lojal mot klienten sin. Dylan skildra seinare Grossman slik: ?Han var ein slags Colonel Tom Parker-type ... du kunne lukte han kome?. Gnissingar mellom Grossman og John Hammond f?rte til at Hammond vart erstatta som produsent for det andre albumet til Dylan av den unge afroamerikanske jazzprodusenten Tom Wilson.

Fr? desember 1962 til januar 1963 reiste Dylan for f?rste gong til Storbritannia. Han hadde vorte invitert av TV-regiss?ren Philip Saville for ? bli med i fjernsynsdramet The Madhouse on Castle Street, som Saville regisserte for BBC Television. Mot slutten av programmet spelte Dylan ?Blowin' in the Wind?, ein av dei f?rste store offentlege framf?ringane av songen. Medan han var i London spelte han p? fleire folkeklubbar, som Les Cousins, The Pinder Of Wakefield, og Bunjies. Han l?rte òg nye songar fr? fleire britiske artistar, som Martin Carthy.

Det andre albumet til Dylan, The Freewheelin' Bob Dylan, kom ut i mai 1963, og han hadde d? starta ? gjere seg kjend som b?de songar og l?tskrivar. Mange av songane p? albumet vart merka som protestsongar, inspirert delvis av Guthrie og p?verka av lidenskapen Pete Seeger hadde for h?vessongar. ?Oxford Town? var til d?mes ei spotsk forteljing om James Meredith som var den f?rste svarte studenten som pr?vde ? melde seg inn p? University of Mississippi.

Den mest kjende songen hans p? denne tida, ?Blowin' in the Wind?, vart delvis skapt av melodien fr? ein tradisjonell slavesong, ?No More Auction Block?, medan teksten stilte sp?rsm?l ved stillstanden i samfunnet og politikken. Songen har vorte spelt av mange andre og vart ein internasjonal hit for Peter, Paul and Mary, og mange andre artistar skulle seinare f? sine hittar av Dylan-songar.?A Hard Rain's a-Gonna Fall? var basert p? folkevisa ?Lord Randall?. Med dei tilsl?rte referansane til kjernefysisk apokalypse fekk han langt st?rre gjenklang d? Cuba-krisa utvikla seg berre eit par veker etter Dylan spelte songen f?rste gong. Som ?Blowin' in the Wind?, markerte ?A Hard Rain's a-Gonna Fall? ei viktig ny retning i moderne l?tskriving og blanda medvitsstraum, imagistisk lyrisk ?tak med tradisjonelt folkeviseformat.

Sj?lv om h?vessongane til Dylan sementerte det tidlege omd?met hans, inneheldt Freewheelin' òg ei blanding av kj?rleikssongar og sp?kefulle, surrealistiske bluessongar. Humor var ein stor del av personlegdomen til Dylan, og variasjonen p? albumet imponerte mange lyttarar, mellom anna The Beatles. George Harrison sa, ?Me berre spelte det, sleit plata ut. Innhaldet i tekstane og berre haldninga - det var utruleg originalt og vedunderleg?

Den r?ffe vokalstilen til Dylan gjorde enkelte av dei tidlege lyttarane urolege, men trekte samstundes til seg andre. Joyce Carol Oates skreiv korleis dette var for ho og mannen hennar: ?D? vi f?rst h?yrde denne r?, unge og tilsynelatande utrente stemma, oppriktig nasal, som om sandpapir kunne synge, var effekten dramatisk og oppeldande.? Mange av dei mest kjende av dei tidlege songane hans n?dde f?rst eit st?rre publikum gjennom versjonar av andre artistar, som Joan Baez, som var ein stor st?ttespelar for Dylan og kj?rasten hans. Baez var viktig ved ? gjere Dylan nasjonalt og internasjonalt kjend d? ho spelte inn fleire av dei tidlege songane hans og inviterte han med seg p? scenen under konsertane sine.

Andre som spelte og hadde hittar med songane til Dylan tidleg og midt i 1960-?ra var The Byrds, Sonny and Cher, The Hollies, Peter, Paul and Mary, Manfred Mann og The Turtles. Dei fleste gjorde songane meir popaktige og la p? meir rytme, medan Dylan og Baez spelte dei som enkle viser. Coverversjonane vart s? vanlege at CBS starta ? reklamere for Dylan med setninga ?Nobody Sings Dylan Like Dylan? (?Ingen syng Dylan som Dylan?)

?Mixed Up Confusion? vart spelt inn under innspelinga av Freewheelin' med akkompagnement og gjeve ut som singel, men s? raskt trekt tilbake. I motsetnad til dei flest akustiske songane hans p? albumet, flytta singelen seg mot rockabilly. Cameron Crowe skildra han som ?eit fascinerande blikk p? ein visesongar med tankar mot Elvis Presley og Sun Records.?

Protest og Another Side

I mai 1963 vart den politiske profilen til Dylan forsterka d? han gjekk fr? The Ed Sullivan Show. Under ?vingane vart Dylan informert av CBS Television om at songen han planla ? spele, ?Talkin' John Birch Society Blues?, potensielt var ?rekrenkande for John Birch Society. I staden for ? jenke seg for sensuren, nekta Dylan ? spele p? programmet.

P? denne tida var Dylan og Baez begge framtredande i borgarrettsr?rsla og song i lag under marsjen til Washington den 28. august 1963. Det tredje albumet til Dylan, The Times They Are a-Changin', synte ein meir politisk og kynisk Dylan. Songane omhandla ofte dagsaktuelle emne, soger fr? verkelegheita, med ?Only A Pawn In Their Game? om drapet p? borgarrettsforkjemparen Medgar Evers; og den Brech-aktige ?The Lonesome Death of Hattie Carroll? om drapet p? den svarte barjenta Hattie Carroll av den unge kvite William Zantzinger. Songar med meir generelle tema var ?Ballad of Hollis Brown? og ?North Country Blues? som omhandla fortvilinga som nedlegginga av jordbruks- og gruvesamfunn skapte. Desse politiske songane kom i lag med to personlege kj?rleikssongar, ?Boots of Spanish Leather? og ?One Too Many Mornings?.

Mot slutten av 1963 f?lte Dylan seg b?de manipulert og hemma av folke- og protestr?rsler. Desse spaningane kom til offentleg skode d? han tok i mot ?Tom Paine-prisen? fr? National Emergency Civil Liberties Committee like etter drapet p? John F. Kennedy. Ein rusa Dylan sette sp?rsm?lsteikn med rolla til komiteen og skildra medlemmene som gamle og skalla, og hevda ? sj? noko av seg sj?lv (og alle andre) i den p?st?tte drapsmannen til Kennedy, Lee Harvey Oswald.

Bobby Dylan, som ?rboka hans omtalar han som: St. Lawrence University, New York, november 1963

Another Side of Bob Dylan vart spelt inn i l?pet av ein kveld i juni 1964, og hadde ei lettare stemning enn f?regangaren. Den surrealistiske og sp?kefulle Dylan tredde fram p? ?I Shall Be Free #10? og ?Motorpsycho Nightmare?. ?Spanish Harlem Incident? og ?To Ramona? er romantiske lidenskaplege kj?rleikssongar, medan ?Black Crow Blues? og ?I Don't Believe You (She Acts Like We Never Have Met)? inneheldt teikn p? at rock and roll snart skulle kome til ? dominere musikken til Dylan. ?It Ain't Me Babe?, som p? overflata var ein song om forsm?dd kj?rleik, har vorte skildra som ei avvising av rolla omd?met hans hadde lagt p? han. Den nyaste retninga kom til syne i to lengre songar: den impresjonistiske ?Chimes of Freedom?, som nyttar element av samfunnskommentarar mot eit tettare metaforisk landskap, ein stil Allen Ginsberg seinare skildra som ?rekkjer av glimtvise bilete?, og ?My Back Pages?, som g?r til ?tak p? p? den enkle og s?rs seri?se stilen p? dei tidlege h?vessongane hans og som ser ut til ? f?resj? den kraftige reaksjonen han skulle f? fr? dei tidlegare tilhengjarane sine n?r han tar ei ny musikalsk retning.

P? siste halvdel av 1964 og i 1965 endra framf?ringa og den musikalske stilen til Dylan seg raskt. Han fjerna seg fr? den leiande l?tskrivaren i visemilj?et til ei stjerne innan folkrock. Dei slitne buksene og arbeidsskjortene vart byta ut med Carnaby Street-klede, solbriller dag og natt, og spisse ?Beatle-st?vlar?. Ein reporter fr? London skreiv: ?H?r som vil stresse tennene p? ein kam. Ei skrikande skjorte som ville ha gjort neonlysene p? Leicester Square svake. Han ser ut som ein underern?rt kakadue.? Dylan starta òg ? verte stadig meir surrealistisk i intervju. P? fjernsynsshowet Les Crane vart han spurt om ein film han planla ? lage. Han fortalte Crane at det skulle verte ein cowboy-skrekkfilm. D? han vart spurt om han skulle spele cowboyen svarte han, ?Nei, eg skal spele mor mi?.

Elektriske Dylan

I mars 1965 kom albumet Bringing It All Back Home som var nok eit stilmessig sprang for Dylan, og som inneheldt dei f?rste innspelingane hans med elektriske instrument. Den f?rste singelen, ?Subterranean Homesick Blues? var sterkt inspirert av Chuck Berry sin ?Too Much Monkey Business? og kom i lag med ein tidleg musikkvideo av D. A. Pennebaker. Den frie assosiasjonen i teksten gjekk b?de tilbake til den maniske energien til beat-r?rsla og var ein forgjengar for rap og hip-hop.

B-sida til albumet inneheldt fire lange songar med Dylan aleine p? akustisk gitar og munnspel. ?Mr. Tambourine Man? hadde alt vore ein hit for The Byrds og skulle verte ein av dei mest kjende songane hans, medan ?It's All Over Now Baby Blue? og ?It's Alright Ma (I'm Only Bleeding)? skulle verte ein av dei viktigaste songane hans skreiv.

Sommaren 1965 var han hovudattraksjonen p? Newport Folk Festival og Dylan heldt den f?rste elektriske konserten sin sidan dagane p? vidareg?ande skule. Bandet bestod hovudsakleg av medlemmer av Paul Butterfield Blues Band, med Mike Bloomfield (gitar), Sam Lay (trommer) og Jerome Arnold (bass), samt Al Kooper (orgel) og Barry Goldberg (piano). Dylan hadde spelt p? Newport i 1963 og 1964, men i 1965 vart Dylan m?tt med ei blanding av jubel og buing, og forlet scenen etter berre tre songar. Ei utg?ve av denne segna er at visetilhengjarane bua fordi Dylan uventa dukka opp p? scenen med elektrisk gitar. Ei anna soge hevdar at publikum berre var oppgitt over d?rleg lydkvalitet og ein overraskande kort konsert.

Dylan-konserten p? Newport i 1964 gjorde folkemusikkmilj?et rasande. Ewan MacColl skreiv i Sing Out!, ?v?re tradisjonelle songar og balladar er skapt av s?rs talentfulle artistar som skapar musikalske tradisjonar utarbeidd gjennom mange ?r ... Men kva med Bobby Dylan? ... eit ungt middelm?dig talent. Berre eit ikkje-kritisk publikum, vokse opp p? den grautaktige popmusikken kunne ha falle for eit slikt vr?vl.? Den 29. juli, berre fire dagar etter den kontroversielle framf?ringa p? Newport, var Dylan tilbake i studioet i New York og spelte inn ?Positively 4th Street?. Teksten omhandla bilete av hemn og paranoia, og vert ofte tolka som Dylan vonbroten av dei tidlegare venene sine i folkemusikkmilj?et, vener han hadde kjend i klubbar langs West 4th Street.

Highway 61 Revisited og Blonde on Blonde

I juli 1965 gav Dylan ut singelen ?Like a Rolling Stone?, som n?dde andreplassen i USA og fjerdeplassen i Storbritannia. Songen er over seks minutt lang og har f?tt mykje av ?ra for ? endre haldningane til musikkbransjen om kva ein popsingel kunne vere. Bruce Springsteen heldt tale d? Dylan vart innlemma i Rock and Roll Hall of Fame og fortalte om d? han f?rst h?yrde songen, ?den skarptromma h?yrdest ut som nokon sparka open ei d?r i sinnet ditt?. I 2004 plasserte musikkmagasinet Rolling Stone songen p? f?rsteplassen p? lista deira over dei 500 st?rste songane gjennom tidene. Songen var òg opningssongen p? det neste albumet til Dylan, Highway 61 Revisited, kalla opp etter vegen mellom Dylans Minnesota og det musikalske senteret New Orleans. Songane p? albumet var i same stil som hitsingelen, med Mike Bloomfield p? bluesgitar og Al Kooper p? orgel. ?Desolation Row? var eit akustisk unntak med Dylan sine surrealistiske henvisingar til figurar i vestleg kultur. Andy Gill skreiv ?'Desolation Row' er ein 11 minuttar lang episk song om entropi som tar form som ein Fellini-aktig parade av groteskheit og kuriositetar og ein haug med ikoniske karakterar, somme historiske (Albert Einstein, Nero), nokre bibelske (Noah, Kain og Abel), somme oppdikta (Ophelia, Romeo, Cinderella), somme litter?re (T.S. Eliot og Ezra Pound) og somme som ikkje h?ver inn i nokre av desse kategoriarne, som Dr. Filth og den tvilsame sjukepleiaren hans?

For ? st?tte albumsalet spelte Dylan to amerikanske konsertar og sette saman eit band. Mike Bloomfield ?nskte ikkje ? forlate the Butterfield Band, s? Dylan blanda Al Kooper og Harvey Brooks fr? studioinnspelinga med musikarar fr? eit barband, Robbie Robertson og Levon Helm, som d? var mest kjend for ? ha vore ein del av st?ttebandet til Ronnie Hawkins, The Hawks. 28. august p? Forest Hills Tennis Stadium, vart gruppa plaga av ein i publikummet som framleis var misn?gd med den elektriske stilen til Dylan. I Hollywood Bowl den 3. september vart bandet betre motteke

Medan Dylan og the Hawks vart stadig betre m?tt av publikum p? turneen, hadde dei vanskar i studio. Produsent Bob Johnston overtalte Dylan til ? g? i studio i Nashville i februar 1966 og omgav seg med ei kjerne av f?rsteklasses studiomusikarar. Dylan insisterte p? at Robertson og Kooper skulle komme ned fr? New York City for ? spele med dei. Nashville-innspelingane f?rte til det doble Blonde on Blonde (1966) med det som Dylan seinare kalla ?den tynne, ville kvikks?lvlyden? Al Kooper skildra albumet som ?? ta to kulturar og knuse dei saman i ein stor eksplosjon?: Den musikalske verda i Nashville og den hippe musikalske verda i New York.

Den 22. november 1965 gifta Dylan seg i l?yndom med den 25 ?r gamle modellen Sara Lownds. Somme av venene til Dylan (som Ramblin' Jack Elliott) hevdar at Dylan nekta for at han var gift like etter. Journalisten Nora Ephron var den f?rste som gjorde dette offentleg i New York Post i februar 1966 med overskrifta ?Hush! Bob Dylan is wed? (?Hysj! Bob Dylan er gift?).

Dylan la ut p? verdsturne v?ren 1966. Kvar del av showet var delt i to. Han spelte aleine den f?rste halvdelen, med berre akustisk gitar og munnspel. Den andre halvdelen fekk han st?tte av the Hawks, og spelte h?glydt elektrisk musikk. Denne kontrasten provoserte mange tilhengjarar, som h?na han og klappa seint. Turneen kulminerte med den kjende konfrontasjonen mellom Dylan og publikummet hans i Manchester Free Trade Hall i England. Rolling Stone skreiv om konsertalbumet fr? konserten at ?dette er ikkje rock and roll, det er krig?. Ei innspeling av konserten er gjeven ut som Bob Dylan Live 1966 og kom ut i 1998. Mot slutten av konserten ropar ein sint tilhengjar: ?Judas!? og Dylan svarar, ?I don't believe you ... You're a liar!? (?Eg trur deg ikkje, du er ein l?gnar?). Dylan snudde seg s? til bandet og sa ?Play it fucking loud!?, og dei set i gang siste songen for kvelden, ?Like a Rolling Stone?.

Motorsykkelulykke og tilbaketrekking

Etter den europeiske turneen hans kom Dylan tilbake til New York, men presset p? han auka stadig. ABC Television hadde betalt forskot for eit TV-show dei skulle vise. Forleggaren hans, Macmillan, kravde eit ferdig manuskript for diktet/romanen Tarantula. Manageren Albert Grossman hadde alt planlagt ein omfattande turne for den komande sommaren og hausten.

29. juli 1966 kr?sja Dylan p? motorsykkelen sin p? ein veg n?r heimen sin i Woodstock i New York, og han vart kasta i bakken. I f?lgje eit intervju fleire ?r seinare hadde Dylan vore vaken tre dagar i strekk f?r ulukka. Hendinga skjedde òg tidleg p? morgonen, og Dylan hevda han vart blenda av sola p? ein bakketopp.

Sj?lv om skadeomfanget aldri har vore heilt kjend, har Dylan sagt at han braut fleire nakkevirvlar. Det er framleis mystikk rundt ulukka sidan det ikkje vart tilkalla ambulanse og Dylan ikkje vart lagt inn p? sjukehus. Dylan uttrykte seinare uro for kvar karrieren og privatlivet hans var p? veg f?r ulukka: ?Eg hadde den motorsykkelulukka ... Eg vakna opp og kjende p? kjenslene mine, eg forstod at eg hadde berre arbeidd for alle desse blodsugarane. Og eg ville ikkje det lenger. I tillegg hadde eg ein familie og ?nskte berre ? vere med barna mine? Mange biografar meiner at ulukka gav Dylan h?vet til ? kome seg bort fr? presset som hadde bygd seg opp rundt han. Etter ulukka trekte Dylan seg tilbake fr? ?lmenta, og bortsett fr? eit par utvalde framf?ringar, turnerte han ikkje igjen p? ?tte ?r.

D? Dylan var frisk nok til ? halde fram ? lage musikk, starta han ? klippe filmopptak fr? turneen hans i 1966 for Eat the Document, ein sjeldan vist oppf?lgjar til Don't Look Back. I 1967 starta han ? spele inn musikk igjen med the Hawks i heimen sin og i kjellaren i the Hawks sitt hus i n?rleiken, som vart kalla ?Big Pink?. Desse songane, som f?rst vart laga som demoar som andre artistar skulle spele, gav hitsinglar for Julie Driscoll (?This Wheel's on Fire?), The Byrds (?You Ain't Goin' Nowhere?, ?Nothing Was Delivered?) og Manfred Mann (Quinn the Eskimo (?The Mighty Quinn?). Columbia gav seinare ut eit utval av desse innspelingane i 1975 som The Basement Tapes. Gjennom ?ra har fleire og fleire av desse songane dukka opp p? forskjellige bootlegalbum, og vart samla i ein fem-CD-bootlegboks kalla The Genuine Basement Tapes med 107 songar og alternative opptak. Dei neste m?nadane spelte the Hawks inn albumet Music from Big Pink med songar som dei f?rst hadde arbeidd p? i kjellaren deira i Woodstock, og dei skifta namn til The Band, og starta slik ei lang og suksessrik karriere for seg sj?lv.

I oktober og november 1967 kom Dylan tilbake til Nashville. Tilbake i platestudio etter ein 19 m?nader lang pause hadde han berre med seg Charlie McCoy p? bass, Kenny Buttrey p? trommer , og Pete Drake p? steelgitar. Resultatet vart John Wesley Harding, ei roleg, tankefull plate med kortare songar, i eit landskap med trekk fr? b?de Vest-USA og Bibelen. Den enkle strukturen og instrumenteringa som tok den j?disk-kristne tradisjonen seri?st, markerte ikkje berre eit skifte fr? den tidlegare stilen til Dylan, men òg fr? den stadig veksande psykedeliske gl?den i musikkulturen p? denne tida. P? albumet var ?All Along the Watchtower?, med tekstar fr? Jesajaboka (21:5–9). Songen vart seinare spelt inn av Jimi Hendrix, som Dylan sj?lv seinare sa var den definitive utg?va.

Woody Guthrie d?ydde 3. oktober 1967 og Dylan gjorde den f?rste framf?ringa p? 20 m?nader p? minnekonserten for Guthrie i Carnegie Hall den 20. januar 1968. Mai same ?ret mista Dylan faren i eit hjarte?tak

Det neste albumet til Dylan var Nashville Skyline (1969) og det var eit nesten mainstream countryalbum med musikarar fr? Nashville med Dylan p? fyldig vokal, ein duett med Johnny Cash og hitsingelen ?Lay Lady Lay?. Denne songen hadde f?rste vorte skriven for filmen Midnight Cowboy , men vart i siste augneblikk fjerna. I mai 1969 var Dylan med i f?rste episode av det nye fjernsynsprogrammet til Johnny Cash i ein duett med Cash p? ?Girl from the North Country?, ?I Threw It All Away? og ?Living the Blues?. Dylan reiste s? til England og var hovudattraksjonen p? Isle of Wight-festivalen den 31. august 1969, etter ? ha avsl?tt Woodstockfestivalen, som var langt n?rare heimen hans.

1970-?ra

Tidleg i 1970-?ra fekk Dylan kritikk for at musikken hans hadde altfor varierande kvalitet. Journalist i musikkmagasinet Rolling Stone Greil Marcus vart kjend for ? skrive ?What is this shit?? (?Kva er denne skiten??) om albumet Self Portrait fr? 1970. Generelt vart Self Portrait, ei dobbelplate med f? originale songar, d?rleg motteke. Seinare gav Dylan ut New Morning, som enkelte meinte var eit langt betre album. I november 1968 hadde Dylan skrive ?I'd Have You Anytime? i lag med George Harrison; Harrison spelte b?de ?I'd Have You Anytime? og Dylan sin ?If Not For You? p? det tredoble soloalbumet hans All Things Must Pass i 1970. Dylan dukka overraskande opp p? Harrison sin Konsert for Bangladesh i 1971 og fekk ein del mediaomtale, sidan Dylan sjeldan heldt konsertar p? denne tida.

Mellom 16. og 19. mars 1971 reserverte Dylan tre dagar i Blue Rock Studios, eit lite studio i Greenwich Village i New York. Desse innspelingane resulterte i singelen ?Watching The River Flow? og songen ?When I Paint My Masterpiece?. Den 4. november 1971 spelte Dylan inn ?George Jackson? som han gav ut ei veke seinare. For mange var singelen ei overraskande tilbakevending til protestformatet, der han s?rgjer over drapet p? Black Panther-medlemmen George Jackson i San Quentin fengsel same sommaren.

I 1972 spelte Dylan inn songar og bakgrunnsmusikk til filmen Pat Garrett and Billy the Kid av Sam Peckinpah og spelte rolla som ?Alias?, eit medlem i gjengen til Billy. Trass i at filmen selde d?rleg vart songen ?Knockin' on Heaven's Door? ein av dei mest kjende og mest innspelte Dylan-songane.

Tilbake til turnelivet

Bob Dylan og The Band p? turne i Chicago i 1974

Dylan signerte i 1973 til eit nytt plateselskap, David Geffen sitt Asylum Records, d? kontrakten med Columbia Records gjekk ut. P? det neste albumet hans, Planet Waves, nytta han The Band som st?tteband, medan dei ?vde til ein omfattande turne. Albumet inneheldt to utg?ver av ?Forever Young?, som vart ein av dei mest popul?re songane hans. Christopher Ricks har knytt refrenget i denne songen med John Keats sitt ?Ode on a Grecian Urn?, som inneheld linja ?For ever panting and for ever young.? Som ein kritikar skildra songen, ?syner han noko salmeaktig og hjarteleg som talte til faren i Dylan?, og Dylan sj?lv kommenterte: ?Eg skreiv han medan eg tenkte p? ein av gutane mine og ?nskte ikkje ? vere altfor sentimental?. Biografen Howard Sounes skreiv at Jakob Dylan trudde songen var om han.

Columbia Records gav samstundes ut albumet Dylan, ei lemfeldig samling av studioinnspelingar (nesten berre andre sine songar), som vart tolka som eit surt svar til at Dylan signerte platekontrakt med ein av rivalane. I januar 1974 la Dylan og The Band ut p? ein omfattande turne i Nord-Amerika. Eit dobbelt konsertalbum, Before the Flood, kom ut p? Asylum Records.

Etter turneen vart det kjend at Dylan og kona hans hadde ein anstrengt forhold. Han fylte ei lita raud notisbok med songar om forhold og brot og spelte raskt inn det nye albumet Blood on the Tracks i september 1974. Dylan venta med ? gje ut albumet og spelte inn halvparten av songane att i Sound 80 Studios i Minneapolis og fekk produksjonshjelp av broren David Zimmerman. P? denne tida gjekk Dylan tilbake til Columbia Records som etter kvart gav ut Asylum-album hans.

Blood on the Tracks kom ut tidleg i 1975 og fekk blanda kritikk. I NME skildra Nick Kent akkompagnementa p? albumet som s? slurvete at dei h?yrdest ut som det berre var ?vingar. I Rolling Stone, skreiv Jon Landau at albumet vart laga p? ein typisk slurvete m?te. Med tida har albumet etterkvart vorte trekt fram som eit av dei beste albuma til Dylan, og kanskje berre trilogien p? midten av 60-?ra vert verdsett h?gare. I Salon.com skreiv Bill Wyman ?Blood on the Tracks er det einaste feilfrie albumet hans og det beste han produserte; songane, kvar og ein av dei, er skapt p? ein disiplinert m?te. Det er det mest godhjarta albumet hans og det mest nedsl?ande, og ser i ettertid ut til ? ha oppn?dd ein perfekt balanse mellom dei lange tekstane fr? midten av 60-talet og den sj?lvmedvitne enkle komposisjonen i tida etter ulukka hans.? Forfattaren Rick Moody kalla albumet ?den mest sanne og ?rlegaste skildringa fr? starten til slutten av eit kj?rleiksforhold som nokon gong er festa til lydband?

Bob Dylan fotografert av Elsa Dorfman med Allen Ginsberg, p? Rolling Thunder Revue i 1975

Denne sommaren skreiv Dylan den f?rste suksessrike ?protestsongen? hans p? 12 ?r og kjempa for boksaren Rubin ?Hurricane? Carter, som hadde vorte fengsla for eit trippeldrap i Paterson i New Jersey. Etter ? ha vitja Carter i fengsel, skreiv Dylan songen ?Hurricane?, der han meinte Carter var uskuldig d?md. Trass i at songen er ?tte og eit halvt minutt lang, vart han gjeve ut som singel og n?dde 33. plass i USA p? Billboard-lista og han vart spelt p? kvar einaste av konsertane til Dylan i 1975, ein turne kalla Rolling Thunder Revue. Turneen var eit varierande underhaldningsprogram der om lag hundre artistar medverka fr? folkemusikkmilj?et i Greenwich Village, inkludert T-Bone Burnett, Ramblin' Jack Elliott, Joni Mitchell, David Mansfield, Roger McGuinn, Mick Ronson, Joan Baez og fiolinisten Scarlet Rivera, som Dylan oppdaga d? ho gjekk p? gata med fiolinkassen p? ryggen. Allen Ginsberg var med i truppen og sette opp scener for filmen som Dylan samstundes filma. Sam Shepard vart hyrt inn til ? skrive manuset til filmen, men enda opp som ein uoffisiell kronik?r for turneen.

Turneen varte fr? seint i 1975 til tidleg i 1976 og undervegs kom albumet Desire, der mange av dei nye songane nesten var reiseskildringar og synte p?verknad fr? den nye samarbeidspartnaren, skodespelforfattaren Jacques Levy. V?ren 1976 vart halve turneen dokumentert som ein TV-spesial, Hard Rain og eit album fr? turneen vart gjeven ut i 2002 som Live 1975.

Hausten 1975 vart scenar fr? turneen òg nytta i den nesten fire timar lange Dylan-filmen Renaldo and Clara, ei flytande og improvisert forteljing, blanda med konsertopptak og minner. Han kom ut i 1978 og fekk generelt d?rleg, stundom skarp, kritikk og vart berre vist p? kino ein kort periode. Seinare p? ?ret fekk Dylan laga ei utg?ve som var klipt ned til to timar med fokus p? konsertopptaka.

I november 1976 dukka Dylan opp p? ?avskjedskonserten? til The Band, i lag med andre gjesteartistar som Joni Mitchell, Muddy Waters, Van Morrison og Neil Young. Martin Scorsese filma showet, The Last Waltz, som vart gjeven ut i 1978 og inkluderte om lag halve settet til Dylan. I 1976 skreiv òg Dylan songen ?Sign Language? i ein duett med Eric Clapton p? albumet No Reason To Cry

I 1978 kom albumet Street-Legal, som vart spelt inn med eit stort pop-rock-band, med kvinnelege koristar. Tekstmessig var albumet eit av dei meir komplekse og bindekraftige han lagde. Det leid derimot av d?rleg lydmiks, og mykje av instrumenta drukna f?r albumet vart nymastra p? CD nesten 25 ?r seinare.

F?dd p? ny

Seint i 1970-?ra vart Dylan f?dd p? ny som kristen og han gav ut to album med kristen gospelmusikk. P? Slow Train Coming (1979) spelte Mark Knopfler (fr? Dire Straits) gitar og det vart produsert av R&B-produsenten Jerry Wexler. Wexler hugsa at Dylan hadde forkynna til han under innspelinga og han svarte: ?Bob, du talar til ein sekstito ?r gammal j?disk ateist. La oss berre lage eit album.? Dylan vann ein Grammy-pris for ?Beste mannlege vokalist? for songen ?Gotta Serve Somebody?. Eit anna evangelisk album, Saved (1980), fekk blanda kritikk, men Kurt Loder i Rolling Stone hevda at albumet var musikalsk langt betre enn forgjengaren. Under turneen fr? hausten 1979 til v?ren 1980 nekta Dylan ? spele dei eldre songane sine og han erkl?rte ofte trua si fr? scenen. Det nye livsendringa til Dylan var ikkje popul?r hos alle tilhengjarane og musikarvenene hans. Kort tid f?r John Lennon vart drepen, spelte han inn ?Serve Yourself? som eit svar til Dylan sin ?Gotta Serve Somebody?.

1980-?ra

Dylan i Barcelona i Spania, 1984
Foto: F. Antolín Hernandez

Hausten 1980 gjorde Dylan ein kort turne kalla ?A Musical Retrospective?, der han spelte fleire av dei popul?re songane sine fr? 1960-?ra. Shot of Love vart spelt inn v?ren etter og inneheldt mellom anna dei f?rste ikkje-kristne songane Dylan hadde spelt p? over to ?r, blanda med meir kristne songar. ?Every Grain of Sand? minna enkelte kritikarar p? dikt av William Blake.

I 1980-?ra varierte kvaliteten p? Dylan-platene stort, fr? den kritikarroste Infidels i 1983 til Down in the Groove i 1988 som fekk d?rleg kritikk. Kritikarar som Michael Gray ford?mde albuma til Dylan i 1980-?ra fordi han virka likegyldig i studio og for han ikkje gav ut dei beste songane. Innspelinga av Infidels etterlet til d?mes fleire songar som seinare vart gjeven ut p? The Bootleg Series Volumes 1-3 (Rare & Unreleased) 1961-1991. Dei best likte av desse var ?Blind Willie McTell? (ei hyllest til ein d?d bluesartist), ?Foot of Pride? og ?Lord Protect My Child?.

Mellom juli 1984 og mars 1985 spelte Dylan inn det neste studioalbumet sitt, Empire Burlesque. Arthur Baker, som hadde miksa hittar for Bruce Springsteen og Cyndi Lauper, vart bedt om ? vere lydteknikar og mikse albumet. Baker har sagt at han f?lte han vart brakt inn for ? gjere stilen p? albumet ?litt meir moderne?.

Dylan song p? singelen ?We Are the World?. Den 13. juli 1985 spelte han p? Live Aid p? JFK Stadium i Philadelphia. Med seg hadde han Keith Richards og Ronnie Wood og spelte ein ujamn utg?ve av ?Hollis Brown?, ein ballade om fattigdom, og sa til publikumet fr? heile verda: ?Eg h?par dei tar noko av pengane ... kanskje dei kan berre ta litt av dei kanskje ... ein million eller to, kanskje ... og bruke dei til ? betale l?na til nokre av b?ndene her, som skuldar stort til bankane.? Det heile vart kraftig kritisert som upassande, men inspirerte Willie Nelson til ? organisere ei rekkje konsertar, Farm Aid, for ? st?tte opp om gjeldstynga amerikanske b?nder.

I april 1986 gav Dylan seg ut p? rap-musikk, d? han la vokal p? versa i Kurtis Blow sin ?Street Rock? fr? Blow-albumet Kingdom Blow. I juli 1986 gav Dylan ut Knocked Out Loaded, eit album med tre coversongar (av Little Junior Parker, Kris Kristofferson og den tradisjonelle gospelsalmen ?Precious Memories?), tre samarbeid med andre l?tskrivarar (Tom Petty, Sam Shepard og Carole Bayer Sager) og to solosongar av Dylan. Albumet fekk generelt d?rleg kritikk; Rolling Stone kalla det ?ei depressiv sak?, og det var det f?rste Dylan-albumet sidan Freewheelin' (1963) som ikkje n?dde Topp 50 i USA. Sidan den gong har enkelte kritikarar kalla den 11 minuttar lange songen ?Brownsville Girl? ein genial song. I 1986 og 1987 turnerte Dylan i lag med Tom Petty og The Heartbreakers, og delte vokal med Petty p? fleire songar kvar kveld. Dylan turnerte òg med The Grateful Dead i 1987, og dette resulterte i konsertalbumet Dylan & The Dead. Dette albumet fekk mellom anna s?rs d?rleg kritikk: Allmusic sa, ?Dette er truleg det verste albumet av b?de Bob Dylan og the Grateful Dead?. Etter desse turneane la Dylan sj?lv ut p? ein turne den 7. juni 1988 som etter kvart fekk namnet ?Never Ending Tour?, ?turneen som aldri sluttar?. Med eit stramt st?tteband med gitaristen G. E. Smith skulle Dylan turnere meir eller mindre konstant dei neste 20 ?ra.

Dylan i Toronto 18. april 1980
Foto: Jean-Luc Ourlin

I 1987 spelte Dylan i Richard Marquand-filmen Hearts of Fire, der han spelte Billy Parker. Dylan spelte òg inn to originale songar for filmen, ?Night After Night? og ?I Had a Dream About You, Baby?, samt ei utg?ve av John Hiatt sin ?The Usual?. Filmen vart ein kommersiell fiasko og fekk d?rleg kritikk. Dylan vart innlemma i Rock and Roll Hall of Fame i januar 1988. Bruce Springsteen helt talen: ?Bob frigjorde sinnet p? same m?te som Elvis frigjorde kroppen. Han viste oss at berre fordi musikk var naturleg fysisk, s? betydde ikkje det at han ikkje var intellektuell.? Dylan gav s? ut albumet Down in the Groove, som selde enn d?rlegare enn dei f?rre albuma hans. Songen ?Silvio? fekk ein viss suksess som singel. Seinare p? v?ren danna Dylan Traveling Wilburys i lag med George Harrison, Jeff Lynne, Roy Orbison og Tom Petty og dei gjekk inn p? albumlista med eit brak med Traveling Wilburys Vol. 1. Trass i at Orbison d?ydde i desember 1988, spelte dei fire andre inn eit nytt album i mai 1990, som fekk den uventa tittelen Traveling Wilburys Vol. 3.

Dylan avslutta ti?ret med det kritikarroste Oh Mercy produsert av Daniel Lanois. Rolling Stone kalla albumet ?b?de utfordrande og tilfredsstillande?. Songen ?Most of the Time?, ein song om tapt kj?rleik, vart seinare nytta i filmen High Fidelity, medan ?What Was It You Wanted?? har vorte tolka som b?de ei rekkje sp?rsm?l og ein ironisk kommentar til forventingane til kritikarar og tilhengjarar. Dei religi?se bileta i ?Ring Them Bells? slo kritikarar som ei ny stadfesting av trua hans.

1990-?ra

Dylan byrja 1990-?ra med Under the Red Sky (1990), ei heilomvending fr? det seri?se Oh Mercy. Albumet inneheld tilsynelatande fleire enkle songar, ?Under the Red Sky? og ?Wiggle Wiggle?. Albumet var dedisert til ?Gabby Goo Goo?; dette vart seinare forklart som kallenamnet p? dottera til Dylan og Carolyn Dennis, Desiree Gabrielle Dennis-Dylan, som var fire ?r p? denne tida. Med seg p? albumet hadde han mellom anna George Harrison, Slash fr? Guns N' Roses, David Crosby, Bruce Hornsby, Stevie Ray Vaughan og Elton John. Trass i stjernelaget fekk albumet d?rleg kritikk og selde d?rleg. Dylan lagde ikkje eit nytt studioalbum med nye songar p? sju ?r.

I 1991 vart Dylan ?ra av plateindustrien med Grammy Lifetime Achievement Award. Hendinga skjedde samstundes som Golfkrigen mot Saddam Hussein starta og Dylan spelte songen ?Masters of War?. Dylan heldt s? ein kort tale som overraska mange i publikum.

Dei neste f? ?ra gjekk Dylan tilbake til r?tene med to album med gamle folke- og bluessongar: Good as I Been to You (1992) og World Gone Wrong (1993), med tolkingar og akustisk gitar. Mange kritikarar og tilhengjarar trekte s?rleg fram songen ?Lone Pilgrim? som s?rs vakker, skriven av ein l?rar p? 1800-talet. Eit unntak fr? denne roots-perioden var eit samarbeid i 1991 med Michael Bolton og songen ?Steel Bars? p? Bolton-albumet Time, Love & Tenderness. I november 1994 spelte Dylan inn to konsertar for MTV Unplugged. Han ?nskte ? spele tradisjonelle songar, men styret i Sony insisterte p? at han skulle spele eit utval av dei beste songane hans. Resultatet vart albumet MTV Unplugged, med songen ?John Brown? fr? 1963 som ikkje var gjeven ut tidlegare.

Dylan held konsert i Stockholm i 1996.

Med ein del songar som visstnok vart skriven medan han var nedsn?dd p? ranchen sin i Minnesota, tinga Dylan studiotid med Daniel Lanois i Criteria Studios i Miami i januar 1997. Innspelinga var visstnok lada med musikalske gnissingar. Seint same v?ren, f?r albumet kom ut, vart Dylan lagt inn p? sjukehus med ein livstruande hjarteinfeksjon, perikarditt, som kom av histoplasmose. Den komande europaturneen vart avlyst, men Dylan kom seg raskt att og d? han forlet sjukehuset sa han: ?Eg trudde verkeleg eg kom til ? f? sj? Elvis snart?. Han var tilbake p? turne i l?pet av sommaren og tidleg p? hausten spelte han f?re pave Johannes Paul II p? World Eucharistic Conference i Bologna i Italia. Paven heldt ei preike for publikummet p? 200 000 folk basert p? teksten til Dylan sin ?Blowin' in the Wind?.

I september dette ?ret kom albumet Time Out of Mind. Med bitre kj?rleikssongar og makabre funderingar, var dette det f?rste Dylan-albumet med originale songar p? sju ?r og vart s?rs kritikarrost. Rolling Stone sa ?D?dstemaet g?r sterkt igjen, medan galgenhumoren skin igjennom? Dei komplekse songane gjorde at han vann Grammy-prisen for ?rets album . Kj?rleikssongen ?Make You Feel My Love? vart ein stor countryhit for Garth Brooks.

I desember 1997 gav den amerikanske presidenten Bill Clinton Dylan Kennedy Center-prisen i Det kvite huset og sa: ?Han har truleg hatt st?rre innverknad p? folk i min generasjon enn nokon annan artist. Stemma hans og tekstane hans har ikkje alltid vore ein fryd ? h?yre p?, men gjennom heile karrieren hans har heller ikkje dette vore m?let hans. Han forstyrra freden og gjorde dei mektige ukomfortable?

2000-?ra

Dylan starta det nye ?r-tusenet med ? vinne den f?rste Oscar-prisen sin, for songen ?Things Have Changed? for filmen Wonder Boys, samt ein Golden Globe-pris for same song.

"Love and Theft" vart gjeven ut 11. september 2001. Det vart spelt inn med turnebandet hans og Dylan produserte albumet sj?lv med psevdonymet Jack Frost. Albumet fekk god kritikk og vart nominert til fleire Grammy-prisar. Kritikarar merka seg at Dylan utvida den musikalske horisonten med rockabilly, Western swing, jazz og til og med lounge-balladar.

I 2003 gjekk Dylan attende til dei evangeliske songane og deltok i prosjektet Gotta Serve Somebody: The Gospel Songs of Bob Dylan. Same ?ret kom filmen Masked & Anonymous, eit samarbeid med TV-produsenten Larry Charles der Dylan spelte i lag med fleire kjende skodespelarar som Jeff Bridges, Penelope Cruz og John Goodman. Filmen fekk d?rleg kritikk.; men eit par s?g p? det som eit seri?st kunstverk.

Konsert i Bologna i november 2005

I oktober 2004 gav Dylan ut den f?rste delen av sj?lvbiografien sin, Chronicles: Volume One.

Martin Scorsese sin kritikarroste filmdokumentar No Direction Home vart send i september 2005.

Dylan i Oslo Spektrum i 2007

3. mai 2006 var det premiere p? Dylan si karriere som DJ og han hadde eit vekentleg radioprogram kalla Theme Time Radio Hour for XM Satellite Radio, med songar fr? eit s?rskild tema. Dylan spelte klassiske og obskure plater fr? 1930-?ra og fram til i dag med artistar s? varierte som Blur, Prince, L.L. Cool J og The Streets. Showet vart kritikarrost og Dylan fortalde soger med sardonisk humor. I april 2009 vart den 100. sendinga til Dylan send. Temaet var ?Farvel? og den siste songen som vart spelt av Woody Guthrie sin ?So Long, It's Been Good To Know Yuh?, noko som f?rte til spekulasjonar om at det var den aller siste sendinga hans.

29. august 2006 gav Dylan ut Modern Times. Trass i noko kritikk av vokalen hans var dei fleste kritikarar positive og mange skildra det som det siste albumet i ein suksessrik trilogi i lag med Time Out of Mind og "Love and Theft". Modern Times gjekk til topps p? albumlista i USA, den f?rste til Dylan sidan Desire i 1976. Albumet vart nominert til tre Grammy-prisar og vann prisen for beste moderne folkealbum og Dylan vann prisen for beste solo rockevokal. Albumet vart k?ra til ?rets album for 2006 av musikkmagasinet Rolling Stone, og av Uncut i Storbritannia. Same dag som Modern Times kom ut vart Bob Dylan: The Collection gjeven ut p? iTunes Music Store, ein digital boks med alle albuma hans (773 songar i alt), samt 42 sjeldne og uutgjevne songar.

I august 2007 kom den prisvinnande filmen I'm Not There, skriven og regissert av Todd Haynes med taglinja ?inspirert av musikken og dei mange liva til Bob Dylan?. Filmen nyttar seks forskjellige roller til ? skildre forskjellige sider i livet til Dylan, spelt av Christian Bale, Cate Blanchett, Marcus Carl Franklin, Richard Gere, Heath Ledger og Ben Whishaw. Filmmusikken er Dylan-songar spelt av mange forskjellige artistar, som Eddie Vedder, Stephen Malkmus, Jeff Tweedy, Willie Nelson, Cat Power, Richie Havens og Tom Verlaine.

Bob Dylan spelar i Air Canada Centre i Toronto, 7. november 2006

I oktober 2007 opna ei kunstutstilling, The Drawn Blank Series, i Kunstsammlungen i Chemnitz i Tyskland med kunst av Bob Dylan. Utstillinga bestod av meir enn 200 akvarellar og gouache-m?leri, gjort i 2007 fr? dei originale teikningane.

Bob Dylan gav ut albumet Together Through Life den 28. april 2009. Prosjektet hadde starta d? Dylan skulle lage ein song for den franske filmregiss?ren Olivier Dahan for filmen My Own Love Song. Det heile utvikla seg til eit fullt album. Med seg hadde Dylan Mike Campbell, gitaristen i Tom Petty and the Heartbreakers og David Hidalgo, trekkspelar i Los Lobos. Albumet fekk generelt god kritikk men enkelte kritikarar meinte det ikkje var det st?rste bidraget han hadde kome med. I Rolling Stone skreiv David Fricke ?albumet manglar den umiddelbare klassiske kjensla som Love and Theft og Modern Times hadde, men har likevel mange flotte augeblikk.? Albumet n?dde f?rsteplassen p? Billboard 200 i USA same veka det kom ut og Dylan vart dermed den eldste artisten (68 ?r gammal) som gjekk rett til tops p? Billboard-lista. Han n?dde òg f?rsteplassen i Storbritannia, 39 ?r sidan sist gong d? New Morning gjorde det same.

13. oktober 2009 gav Dylan ut eit julealbum, Christmas In The Heart, som bestod av tradisjonelle julesongar som ?Little Drummer Boy?, ?Winter Wonderland? og ?Here Comes Santa Claus?. Inntektene fr? albumet gjekk til den veldedige organisasjonen Feeding America. Albumet fekk generelt god kritikk.

Etterm?le

Bob Dylan har vore skildra som ein av dei viktigaste personane p? 1900-talet, b?de musikalsk og kulturelt. Dylan vart nemnd i Time 100: The Most Important People of the Century, Time magazine si liste over dei 100 viktigaste personane p? 1900-talet. Der vart han skildra som ein ?meisterpoet, ein skarp samfunnskritikar og ein uredd, berande kraft for motkulturgenerasjonen?. I 2004 vart han rangert p? andreplass av musikkmagasinet Rolling Stone p? lista deira over dei st?rste artistane gjennom tidene.

I starten etterlikna han stilen til Woody Guthrie, og bluesartisten Robert Johnson, men la stadig meir sofistikerte tekstar til visene sine tidleg i 1960-?ra og blanda inn intellektualisme fr? klassisk litteratur og dikting. Paul Simon meiner at dei tidlege songane til Dylan i praksis tok over heile visesjangeren: ?Dei tidlegare songane til Dylan var s?rs rike, med sterke melodiar. Han definerte visesjangeren ein periode.?

D? Dylan gjekk fr? akustisk musikk til rock, vart blandinga meir komplisert. For mange kritikarar er dei tre albuma han gjorde p? midten av 60-talet det st?rste han gjorde: Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited og Blonde on Blonde.

Mange litteraturkritikarar merka seg tekstane hans og analysar av tekstane plasserte han p? lik linje med Eliot, Keats og Tennyson, Sidan 1996 har akademikarar pr?vd ? nominere Dylan til nobelprisen i litteratur.

Stemma til Dylan er p? mange m?tar like merkverdig som tekstane hans. D? ein ung Bobby Womack fortalte Sam Cooke at han ikkje forstod vokalstilen til Dylan, forklarte Cooke at ?fr? no av er det ikkje snakk om kor vakker stemma er, men om ein trur at stemma fortel sanninga? Rolling Stone rangerte Dylan p? sjuandeplass p? lista deira over dei 100 st?rste songarane gjennom tidene i 2008.

Dylan har p?verka mange musikksjangrar. Edna Gundersen skreiv i USA Today at det musikalske DNAet til Dylan er ? finne i nesten alle former for pop sidan 1962. Mange musikarar har nemnt Dylan som ei inspirasjonskjelde, som Joe Strummer, John Lennon, Paul McCartney, Neil Young, Bruce Springsteen, David Bowie, Bryan Ferry, Syd Barrett, Nick Cave, Patti Smith, Joni Mitchell, Cat Stevens og Tom Waits.

Diskografi

For meir om dette emnet, sj? diskografien til Bob Dylan.

Diskografien til Bob Dylan best?r av 37 studioalbum, 58 singlar, 13 konsertalbum, ni album i The Bootleg Series og 14 samlealbum.

• Bob Dylan (1962)
• The Freewheelin' Bob Dylan (1963)
• The Times They Are a-Changin' (1964)
• Another Side of Bob Dylan (1964)
• Bringing It All Back Home (1965)
• Highway 61 Revisited (1965)
• Blonde on Blonde (1966)
• John Wesley Harding (1967)
• Nashville Skyline (1969)
• Self Portrait (1970)
• New Morning (1970)
• Pat Garrett & Billy the Kid (1973)
• Dylan (1973)
• Planet Waves (1974)
• Blood on the Tracks (1975)
• The Basement Tapes (1975)
• Desire (1976)
• Street Legal (1978)
• Slow Train Coming (1979)
• Saved (1980)
• Shot of Love (1981)
• Infidels (1983)
• Empire Burlesque (1985)
• Knocked Out Loaded (1986)
• Down in the Groove (1988)
• Oh Mercy (1989)
• Under the Red Sky (1990)
• Good as I Been to You (1992)
• World Gone Wrong (1993)
• Time Out of Mind (1997)
• Love and Theft (2001)
• Modern Times (2006)
• Together Through Life (2009)
• Christmas in the Heart (2009)
• Tempest (2012)
• Shadows in the Night (2015)
• Fallen Angels (2016)
• Triplicate (2017)
• Rough and Rowdy Ways (2020)
• Shadow Kingdom (2023)

Med Traveling Wilburys

Album gjevne ut med bandet Traveling Wilburys.

• Traveling Wilburys Vol. 1 (1988)
• Traveling Wilburys Vol. 3 (1990)

Kjelder

• Denne artikkelen bygger p? ?Bob Dylan? fr? Wikipedia p? engelsk, den 14., 16. og 17. oktober 2009.
  • Wikipedia p? engelsk oppgav desse kjeldene:

Bakgrunnsstoff

Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Bob Dylan

• Offisiell side
• Norsk side
• Side med oppdateringer kvar dag